Alleen maar een doorgeefluik zijn.
vlinder. hommel.
Hennetje Lisa
Het kleine witte hennetje Lisa loopt samen met kip Saartje bij mijn stier Boebie in de wei. Ik ben aan het opruimen en gooi een plastic deksel als een frisbee door de wei. Ik zie te laat dat Lisa in de werplijn zit. De deksel treft Lisa hard in de nek. Zij valt op de grond, wild fladderend met een vleugel. Ze kan niet overeind komen.
Ik pak Lisa in mijn handen en houd haar tegen mij aan. Ik ben verbazingwekkend kalm. Normaal gesproken analyseer ik de gebeurtenis, praat ik tegen het dier en/of tegen het universum, maar nu komt er niets in mij op. Ik ben helemaal stil, er is geen enkele gedachte of gevoel. Lisa ligt doodstil in mijn handen.
Na enkele (?) minuten krijg ik het gevoel dat het klaar is en dat het goed is. Ik geef Lisa een zoentje op haar kopje, strek mijn armen naar voren en zeg tegen Lisa: ‘Zo is het goed. Ga maar’. Lisa stapt rustig uit mijn handen en loopt weg. Ze heeft geen nekproblemen meer gehad.
.
Kalfje Binky
Kalfje Binky is enkele dagen oud als hij ontsnapt uit de stal. Hij probeert over een muurtje te klimmen, maar valt en blijft bewegingsloos liggen. De boer weet niet wat te doen. Ik loop snel naar Binky toe, neem zijn kopje in mijn handen, houd hem tegen mij aan en dan wordt het in mij weer helemaal stil. Geen gevoelens, geen waarneming, niets … alleen maar ‘zijn’.
Ik blijf zo zitten totdat de pootjes van Binky bewegen. Ik breng mijn handen naar voren, geef een zoentje op zijn kop en met weer dat gevoel ‘het is goed’, laat ik hem los. Deze keer loopt hij wat rustiger naar zijn moeder. Binky is weer in orde.
AFSTANDSHEALING
Vraagstelling
De oudere hond Bickel (ongeveer 14 jaar) heeft de laatste tijd minder eetlust en gaat niet graag meer uit wandelen. De dierenarts kan niet echt iets speciaals vinden, maar het gaat niet goed met Bickel.
Ik ga in mijn huis op de grond zitten met de benen gekruist zodat er een ‘nestje’ ontstaat tussen mijn benen. Ik vraag Bickel om te komen en meteen is hij er (het aardse, fysieke lijf van Bickel is in zijn eigen huis). Hij draait even een rondje tussen mijn benen, nestelt zich dan met een tevreden zucht en valt in slaap.
Ineens zitten we in een tuin. Er is een muur met recht voor ons een openstaand hekwerk. Er komen twee witte gedaantes aangelopen (ze zien er uit als mensen, maar zijn slank en langer). Een van hen strekt de armen naar voren om Bickel over te nemen. Ik voel even angst opkomen: wil dit zeggen dat Bickel gaat sterven? Zal Bickel nog terugkomen? Er wordt niets gezegd en ik vraag niets. Met toch wel een bezwaard hart, leg ik Bickel in de uitgestrekte armen. Ze draaien zich om en lopen weg van mij totdat ik ze uit het oog verlies. En dan wordt het wachten.
Ik probeer in vertrouwen te blijven en los te laten, want niet ik bepaal wat er gaat gebeuren. Ik hoop dat Bickel niet sterft, want ik wil die boodschap niet moeten geven aan mijn lieve vriendin.
Na lange tijd komen ze weer terug met Bickel. Hij ligt nog in hun armen te slapen en al slapend wordt hij weer in mijn schoot gelegd. Zonder iets te zeggen verdwijnen ze weer.
Bickel wordt langzaamaan wakker en rent dan over het gras van de tuin.
Hij geniet ten volle en is zo heel gelukkig in een ogenschijnlijk fit lijf, dus vraag ik aan hem of hij wil blijven. Meteen is hij bij me en zegt een resoluut: ‘Nee’. Hij vindt het fijn dat hij dit alles heeft gezien en ervaren, maar hij wil niet blijven. Snel nestelt hij zich in mijn schoot en meteen zijn we weer bij mij thuis.
Ik leg mijn armen om hem heen en tussen mijn handen ontstaat een bol licht waarvan het licht zich helemaal in en om Bickel heen verspreidt. Zo blijven we lange tijd zitten en dan ineens is Bickel weg.
Bickel is nog bijna een jaar goed gezond en fit gebleven en toen was het ineens afgelopen. Bickel had beslist om te gaan.
Voor hem en voor mijn vriendin was het ‘goed’.
.
Mijn vriendin vertelt wat de healing van Bickel voor haar betekende
Toen onze hond Bickel niet in orde was heb ik Trudy gevraagd contact met hem te maken en te vragen wat er aan de hand was, hoe we hem konden helpen. Trudy vernam van Bickel dat zijn einde naderde. Ze zou hem meenemen in een healing.
Haar bevindingen hebben mij veel steun en troost gegeven. Wetende dat zijn einde naderde, maar ook dat we nog even tijd hadden samen. Dit heb ik ook gedeeld met mijn kinderen.
We hebben hem zoveel mogelijk rust gegeven, dus geen dierenartsbezoeken als niet strikt noodzakelijk. Gewoon veel liefde blijven geven, verwend met lekker eten, genieten tijdens een rustige wandeling of thuis bij elkaar. Het heeft me ook echt goed gedaan te weten dat hij zich veilig voelde bij het naderen van zijn dood.
Uiteindelijk is zijn einde toch nog vrij plotseling gekomen. Het lijden was zeer kort; op de oudste zoon na waren we bij hem toen hij insliep. Ik ben erg dankbaar dat hij geen lange lijdensweg gehad heeft.
En ook dankbaar naar Trudy, voor haar hulp aan ons, maar zeker ook aan onze lieve vriend BICKEL.’
HONDJE SAARTJE
Saartje is een hondje van 5 jaar oud. Ze wil ineens niet meer eten en drinken. Verder lijkt er niet zoveel aan de hand te zijn. Ik word gebeld als Saartje al 3 dagen niet meer eet.
Als ik me afstem op Saartje zie ik een grotere donkere plek in de omgeving van haar slokdarm, maag, lever, alvleesklier. Ik ‘zie’ Saartje overgeven en dan komt er taaie zwartgekleurde ‘pek’ uit haar bek. Ze voelt erg ziek aan. Ik probeer op meerdere manieren de donkere plek op te lossen maar op dat moment zie ik het nog niet gebeuren. Als ik enkele uren later op de fiets zit, is Saartje ineens bij mij en zie ik de grote donkere plek uit elkaar spatten in grote brokken. Saartje laat zien dat ze nog steeds zwarte ‘pek’ overgeeft.
Een vervangend dierenarts neemt bloed af en concludeert nierbekkenontsteking. Saartje krijgt antibiotica en pijnstillers (morfine). De calciumwaarde is veel te hoog. Daarvoor is nog geen duidelijke oorsprong bekend.
Het gaat niet beter met Saartje en ik doe bij Saartje thuis een langdurige healing bij haar. Ik zie de grote donkere stukken uit elkaar spatten in kleinere stukken, maar het zit nog steeds in haar lijfje. Er moet veel vuiligheid worden afgevoerd en ik bespreek met de vrouw waar Saartje bij woont, hoe ze dat het beste kan aanpakken.
De eigenlijke dierenarts doet opnieuw onderzoek. De conclusie is dat er iets mis is met de bijschildklieren. Er wordt gevreesd voor een tumor, maar ze kan tijdens het onderzoek geen tumor o.d. vinden.
Ondertussen zijn we in de 3de week. Ik doe regelmatig healingen bij Saartje en ik zie de grotere stukken op een gegeven ogenblik kleiner worden.